Dziwna relacja...?

Czy po półtora tygodniu od przybycia do nowej rodzinki można się wypowiedzieć na jej temat?
Myślę, że tak... Być może nie będzie to jakaś dogłębna analiza, jednak ma się już pierwsze spostrzeżenia, odczucia, widzi się jak funkcjonuje dom no i na końcu zarysowuje się relacja między rodziną a au pair.
Pomyślałam więc, że skoro mam trochę czasu w przerwie mojej pracy, opiszę moje relacje i odczucia na temat rodziny, do której trafiłam.
Od czego by tu zacząć... może rzucę na pierwszy ogień relacje z hostką ;p
Pomyślałam o tym w pierwszej kolejności ponieważ zupełnie nie spodziewałam się tego, co tu zastałam. O co chodzi mi dokładnie? Naszą relację określić bym mogła jako typowa pracodawca-pracownik. Nie jestem na tym etapie w stanie stwierdzić czy to dobrze, czy źle. Plusem jest, że wszystko jest jasno określone, godziny, stawki za pracę ponad normę, np w weekendy czy więcej niż 3 razy/tydz. babysitting'i. Ponadto płatny urlop czy wolne bank holidays. Minusem jest brak "uczucia"- tej więzi. Gdy rodzina wychodzi na kolację/gdziekolwiek- robi to sama, nie za bardzo interesuje się tym jak się mam... pytania w stylu "how are you?", w domyśle "I don't really care" bardzo mnie irytują. Na pewno jest to zupełna odwrotność tego, do czego przywykłam będąc we Włoszech, gdzie czułam się traktowana jak rodzina. Wiem, że mentalność Brytyjczyków jest zupełnie inna niż nacji z południa Europy, a więc dlaczego tak mnie to dziwi... ?

Nie jestem pewna czy we wszystkich angielskich rodzinach tak to wygląda ale podam kilka przykładów dziwnego (w moim odczuciu) zachowania hostki.

Rodzina nigdy nie je wspólnych posiłków. Bez względu czy to jest śniadanie, lunch czy kolacja (oczywiście poza wyjściami do restauracji). Dla mnie jest to szok, zarówno w moim domu jak i we Włoszech, kiedy tylko była ku temu okazja jedliśmy wspólnie i była to świetna okazja do rozmowy, pożartowania, opowiedzenia sobie o wszystkim itd. Tutaj wszystko musi się odbyć szybko, a jedzenie to irytujący obowiązek, podczas którego najlepiej nie rozmawiać aby przeżyć to jak najszybciej.

Trzy razy w tygodniu (nie licząc weekendów) mam wieczorny babysitting ponieważ hostka wychodzi.... i w tym momencie mam problem z analizą tego, bo nie wiem czy wychodzi na kolację, czy ma to związek z jej pracą, a może obie opcje są poprawne (rozmawiając przed moim przyjazdem tutaj pisała mi że często wieczorem musi wyjść w sprawach służbowych, tylko po co tak się stroić w takim razie...) ;p

Większość produktów spożywczych w domu jest przystosowana do podgrzania albo w mikrofali albo w piekarniku (najbardziej zdziwił mnie ryż, który lekko się otwiera i wkłada na 2 minuty do mikrofali i gotowe). Oczywiście występują też produkty do normalnego gotowania jak makaron czy mięso.
Odnośnie produktów spożywczych, o co chodzi z tym, że wszystko musi być "organic"?!

iPhone to rzecz ważniejsza od wszystkiego. Kiedy dzwoni nie ważne co się dzieje, można ignorować wszystko i biec odebrać ten jakże ważny prawdopodobnie telefon.

Najdziwniejsze zachowanie odkryłam dziś rano. Kiedy nie można sobie poradzić z dziećmi należy stwierdzić mama się "wyłącza", wyjść i zamknąć drzwi... hmmm może dzieci same poukładają sprawy, choć bardziej prawdopodobne, że nie zrobią nic i dalej będą ignorować wszystko i wszystkich.
Nie chciałabym za bardzo krytykować i narzekać, chociaż gdy widzę metody wychowawcze hostki (a raczej ich brak) to ciężko mi na to patrzeć. Dzieciaki reagują tylko na polecenia krzyczane. Nienawidzę krzyczeć! a kiedy powtarzasz zdanie aby wykonały najprostszą czynność po raz n-ty, to w którymś momencie zaczynasz podnosić głos. Ja ogólnie nie za bardzo potrafię krzyczeć i kiedy zaczynam, po chwili łapie mnie okropny ból gardła i nie mogę mówić wcale (w tym momencie nie chodzi mi o krzyki w sylu HEJ! ale o całe zdania).

Może teraz przejdę do dzieciaków, które nie są takie złe jak mogłoby się wydawać choć potrafią wyprowadzić z równowagi :D
Z młodszym (7 lat) nie mam większych problemów, kiedy jesteśmy sami słucha się co do niego mówię i sam nadaje (o piłce nożnej) jak szalony, czasem gramy sobie w nogę właśnie :) Gorzej jest kiedy jest więcej osób, najgorzej kiedy jest z siostrą (lat 9), która uważa się za "dorosłą księżniczkę". Właśnie z nią mam największy problem ponieważ lekceważy prawie wszystko co powie i hostka i wszystko co powiem ja, ponadto często ignoruje mnie całkowicie (nie odpowiada na najprostsze pytania albo odpowiada pytaniem "czy to ma jakieś znaczenie?") Myślę o podobnym zachowaniu w stosunku do niej przez jakiś czas, choć nie wiem czy przez to jeszcze bardziej nie zamknie się w sobie....

Na razie to tyle z mojego całkiem normalnego życia w UK.
pozdrawiam M.