Mary do opieki nad dziećmi?? Niemożliwe!!

Postanowiłam założyć w końcu bloga. Od dłuższego czasu myślałam nad tym, a zawsze jakoś było coś ważniejszego i tak temat zamierał. Tym razem motywacja przyszła w związku z planowanym wyjazdem jako au pair. Myślę, że przygoda jaka mnie czeka warta jest spisania... zobaczymy.

Jak to często u mnie bywa pomysł "operowania" wpadł przez przypadek. Podczas mojego pobytu w szkole językowej w Londynie spotkałam kilka operek z różnych krajów i sama zaczęłam interesować się tematem. Będąc wciąż w Londynie próbowałam szukać rodziny aby nie musieć wracać do Polski. Jak to jednak często bywa, sprawy nie potoczyły się po mojej myśli i wróciłam. Myślę, że dobrze wyszło. Jednak do tak długiej rozłąki z rodziną i przyjaciółmi trzeba również mentalnie się przygotować.

Słyszałam o programie au pair już w liceum. Moja korepetytorka angielskiego bardzo zachęcała mnie na wyjazd po maturze do UK ale wtedy byłam chyba zbyt nieśmiała i niepewna swoich umiejętności. W sumie nadal nie jestem pewna jak to będzie ale przecież raz się żyje. Doświadczenie z dziećmi mam niewielkie choć słyszałam, że większość wyjeżdżających dziewczyn ma podobnie. W mojej rodzinie wszyscy się śmieją i nie mogą wyobrazić sobie mnie z wózkiem i jeszcze jednym dzieckiem na spacerze.

W tym momencie mam już wybraną rodzinę, do której jadę, a nawet bilet już kupiony (pozostał niespełna tydzień do wyjazdu). Wszystko potoczyło się tak szybko, że ciągle nie mogę w to uwierzyć. Rodzinka mieszka we włoskim miasteczku nad samym wybrzeżem Adriatyku, o nazwie Civitanova Marche. Będę opiekować się dwoma dziewczynkami w wieku 6 lat i 1 roku. Przez cały czas moich poszukiwań rodziny chciałam jechać w okolice Londynu. To ta niechcąca nas opuścić zima i pogoda za oknem sprawiła, że zmieniłam preferencje w profilu i wybrałam również Włochy jako kraj, do którego mogę pojechać :) Kilka dni po tej zmianie rodziny włoskie zaczęły aplikować same. Nie wiem co takiego napisałam w profilu, że wydałam im się interesująca.

Jestem bardzo niepewna tego wyjazdu. Większość spraw jest ustalone, a jednak wciąż w głowie mam taki wielki znak zapytania. Moja niepewność wynika z tego, że nie mówię po włosku wcale. Rodzina zdaje sobie z tego sprawę oczywiście i przekonała mnie, że nie jest to sprawa, której powinnam się bać ale lęk wciąż pozostał. Mailowałam z poprzednią au pair, która de facto też jest Polką i ona również zapewniła mnie, że bariera językowa nie jest problemem i spokojnie dogadam się po angielsku... oby :)

Wyjazd jest w piątek, ja mam mnóstwo spraw do załatwienia więc ten tydzień będzie jedną wielką gonitwą. Nerwy i podekscytowanie nie opuszczają mnie już od dwóch dni ;)